De "levensader" van onze mobiliteit werd dit weekend weer even de lakmoesproef van ons geweten. Als ik lees wat voor reacties er worden geschreven onder berichten waarin bijvoorbeeld door Omroep Gelderland wordt bericht over drie generaties die samen de noodzaak zien om op de A12 hun weekend door te brengen. houdt ik andermaal mijn hart vast voor de komende verkiezingen. De mensen uit mijn eigen "inner-circle" die ook op de A12 aanwezig waren zijn stuk voor stuk lieve en verstandige mensen. Ik was zelf voor, na èn tijdens de demo op de A12, maar dat kwam alleen maar omdat ik vanwege andere afspraken en Open Monumentendag nou eenmaal daar in de buurt moest zijn. Zodoende kwam ik echter wel met een aantal mensen die daar uit overtuiging aanwezig waren in gesprek, en dan schaam ik mezelf bijna dat ik voor mezelf allerlei excuses heb bedacht om niet mee te demonstreren tegen dat wat verwerpelijker is dan voorstelbaar. Maar ik heb het dan ook al heel lang geleden opgegeven. Ik heb echt officiëel geen vertrouwen in onze overheid. Ik heb ook totaal geen vertrouwen meer in de huidige politici en ik ga er ook niet van uit dat de exodus van de prominenten van het vorige beleid direct tot verbetering gaan leiden. Ik vrees eerder nog een ruk naar rechts met nog desastreuzere gevolgen. En stiekem hoop ik natuurlijk dat het niet zo zal gaan.
De lieve mensen, en met name de musici, die met gevaar voor eigen leven èn hun instrumenten, zo prachtig de muziek van Mozart's requiem speelden, dank ik vanuit het diepst van mijn hartvoor hun onwrikbaarheid en overtuiging. Namens mij, allen die ik lief heb, de dieren en ons nageslacht neem ik diep mijn hoed af voor jullie acties en jullie overtuiging.
Hoop doet leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten