wetenswaardigheden ende vertellingen
Aan Mark Rutte,
Er is inderdaad iets aan de hand met ons mooie land. Hoe komt het toch dat we zo’n welvarend land zijn, we -gemiddeld genomen- tot de gelukkigsten op aarde behoren, we over het beste onderwijs ter wereld kunnen beschikken, de wereld economisch en toeristisch aan onze voeten ligt, we steeds langer en vitaler van ons pensioen kunnen genieten, maar we met z’n allen toch zo ontevreden zijn? We lijken alleen nog maar bevrediging te kunnen vinden in eigen gewin. En voor de beveiliging die nodig is om wat we hebben vergaard te beschermen.
Natuurlijk, u bedoelt het goed. Hardwerkend, altijd op zoek naar meer. Aangespoord door economische groei als doorslaggevende succesfactor. Met de bankrekening als overtuigende bewijsvoering, in plaats van de sociale samenhang en de emotionele toestand van de mensen om ons heen. Nooit hadden we het beter en toch voert angst de boventoon. Protectionisme over ons geluk beïnvloedt ons dagelijkse doen en laten zo totaal dat we geen tijd hebben om te voelen hoe ongelukkig we zijn. Omdat het ons vertrouwen aantast en respect voor de ander wegneemt.
We zien het nut in van sport, omdat het bijdraagt aan een gezond en vitaal lichaam, dat nodig is om te kunnen functioneren en succes bevestigt. In onze drang om kapitaal te vergaren vergeten we echter maar al te vaak dat we ook de tijd moeten nemen om onze hersenen te voeden. Met kunst bijvoorbeeld. Om ons te laten inspireren en te confronteren. Of om grenzen te verleggen en onze creativiteit te voeden, opdat we ruimbaan kunnen geven aan groei en ontwikkeling.
We denken allemaal dat kunst veel geld kost. En veel tijd, die we niet aan andere zaken kunnen besteden. Aangezien passieve en actieve kunstbeoefening, scheppend en reproducerend, veel inzicht en nuancering vraagt wordt het steevast in de intellectuele hoek geduwd met het etiket ‘Elitair’. Door mensen die alleen nog in one-liners kunnen denken. Communicerend in boodschappen die niet meer dan 140 karakters nuancering mag omvatten.
Ik kan natuurlijk niet spreken voor mensen die kunst als linkse hobby bestempelen. Als verspilling van tijd en geld. Die zijn er altijd al geweest, en die zullen er altijd zijn. De grootste politieke partijen hadden er minder dan een generatie voor nodig om muziek volledig uit het onderwijs weg te bezuinigen. Om creativiteit de nek om te draaien en alle focus te zetten op economisch gedreven leren. Gericht op de financiering van het verhogen van onze welvaart. En met succes: orkesten verdwijnen. Toneelgroepen moeten stoppen. Theaters die de commercialisering van de kunsten niet bij konden houden zijn failliet. Tastbare recente ontwikkelingen die nog veel verder gaan en zich niet alleen beperken tot de kunstensector. Maar erger nog is het langzaam wegkwijnende fundament voor ons geluk in de samenleving.
De wetenschap laat ons steeds overtuigender zien dat kunst meer is dan elitair plezier alleen. Ze toont aan dat kunst, actief beoefenend én passief genietend, onze hersenen laat groeien. Dat door kunst ontwikkelde hersenen effectiever werken: we ontwikkelen niet alleen empatisch vermogen en gaan elkaar beter begrijpen, maar ook functioneren we beter op het werk. Veel beter.
Je zou denken dat kunst dus een hogere prioriteit op de agenda van politici zou verdienen, maar niets lijkt minder waar. Want kunst heeft tijd nodig. Veel tijd. Er gaan generaties overheen om te herstellen wat zo radicaal is wegbezuinigd. En tijd is geld en de meeste politici kijken niet verder dan de eerstvolgende verkiezingen. Dus kan iedere econoom op een bierviltje voorrekenen dat de investering die nodig is om kunst écht in de maatschappij te verankeren onmogelijk binnen een verkiezingstermijn zal kunnen renderen in aantoonbare kapitaalwinst en banengroei.
We denken allemaal dat politici de boel verzieken. Ik zal dat zelf nooit zo zeggen, maar ik insinueer het graag. Gelukkig zijn er altijd politici te vinden die het zelfbeeld van kunstliefhebber willen bevestigen. Die zich verdringen om op de voorste rij bij de jaarlijkse Matthäus in Naarden-Vesting te zitten. Maar vraag ze om diezelfde kunstensector te steunen en ze vallen -terug in de kamer- direct terug in excelsheets met overtuigend bewijs dat onze economie zich dat niet kan permitteren. Bang dat ze beticht worden van steun aan links hobbyisme. Bang dat de massa zich van hen af zal keren. Want wie de massa achter zich heeft staan ziet zijn bankrekening vollopen. En de massa rekent iedere vier jaar af.
Over massa gesproken: Europees onderzoek heeft uitgewezen dat meer dan 1,7 miljoen Nederlanders in koorverband zingen. Met elkaar laten ze hun eigen stem groeien tot een bijdrage aan schoonheid. Aan harmonie. En aan plezier. Ze hebben zich veelal verenigd in ontmoetingsplekken van gelijkgestemden. Waar ze bij elkaar komen om het feest van onze welvaart te vieren. Om samen plezier te maken, meningen te delen, visies te scherpen. Om te leren van elkaar. En van onszelf. Hoe je elkaar ruimte moeten geven om ruimte te krijgen. Om samen prestaties van formaat te leveren. Harmonie creëren én grenzen verleggen. Niet uit winstoogpunt, maar om te groeien. Als mens. Als onderdeel van een geheel. Om samen ons eigen leven te leven. En dan hebben we het alleen nog maar over Nederlanders die in koorverband zingen. Hetzelfde geldt voor instrumentalisten in de talloze orkesten, de bands, solisten, toneelverenigingen, kunstschilders, tekenaars en beeldhouwers, schrijvers en dichters, fotografen en ga zo maar door. Met elkaar miljoenen Nederlanders die de kracht kennen van kunst doen en kunst beleven.
De Nederlandse koorwereld alleen al wordt actief vertegenwoordigd door bijna 10% van de maatschappij. Dat is meer dan de 6% voetballers. Maar door haar opvallend onzichtbare en versplinterde positie in de kunstensector wil de politiek geen sier met de Nederlandse koorwereld maken. En dat is een bijzonder vreemde gedachte, want deze zingende massa bestaat uit een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving.
Mark Rutte, als dirigent, cultureel ondernemer en bestuurder in de kunstensector zou ik u willen adviseren de kunstensector uw steun te geven, want dat loont. Het geeft een krachtig signaal aan miljoenen kiezers, herstelt maatschappelijke waarden én steunt de Nederlandse economie. Plezier in de samenleving krijgen we er als cadeautje bij.
Dát is het Nederland waarin ik wil blijven wonen. U ook?
Roy Voogd
Stichting Amateurkoor
Stichting Nederlands Koorfestival
Stichting GO! Opera
KoorBusiness
Bovenstaande open brief aan premier Mark Rutte (VVD) is een reactie op de open brief die hij publiceerde op maandag 23 januari 2017 in de Nederlandse dagbladen:
http://wp.me/pT1f2-6B
Jan Willem van Opstal alias Yann Lawick, zag in 1965 het levenslicht in het Brabantse Breda. Het grootste deel van zijn jeugd bracht hij echter door in het Keltische Bretagne waar grootheden als Alain Stivell, Tri Yann en Sonerien Du al vroeg hun muzikale stempel op hem drukten. Van zijn vader erfde hij zijn passie voor het chanson. Bretonse, Brabantse- en Vlaamse invloeden vindt men terug in al het werk van Yann Lawick.