Soms weet je ineens wat je wil, of wat je vooral niet meer wil. Gisteren had ik zo'n moment. Ik heb nog niet opgezocht of de sterren op een bijzondere manier staan en of de maan vol is of gaat zijn, maar het voelt soms ook alsof dit soort processen, in zekere zin, van buiten af worden gestuurd.
Ik word graag behandeld zoals ik anderen zelf behandel. En natuurlijk maak ik ook fouten. Maar als ik me dat besef, zal ik mijn excuses aanbieden en minstens proberen om de eventuele schade, of het ontstane leed, te niet te doen.
In de liefde is dat soms wat lastig.
Mijn laatste geliefde, met wie ik een aantal jaar ben samen geweest gedraagt zich absurd. Ze heeft er voor gekozen mij te negeren. Alle mensen die ze via mij heeft leren kennen vinden haar erg leuk en zij vind het geen probleem om zich voortdurend op te houden tussen juist die mensen en dan te doen alsof ik er niet ben. Naast me gaan staan, mij niet groeten en met degene naast me een gesprek beginnen. Voorheen leefde we in een geregistreerd partnerschap, we hadden ooit zelfs trouw-plannen. En nu doet ze alsof ik niet besta.
Ik ben, ondanks dat wij geen relatie meer hebben en ondanks de pijn die wij elkaar hebben gedaan, nog steeds geïnteresseerd in hoe het met haar gaat. Ik zou haar dan ook heel graag gewoon groeten en aan haar oprecht willen vragen hoe het met haar gaat. Ook ben ik geïnteresseerd in hoe het met haar kinderen gaat en al die andere dingen waar we het de afgelopen jaren over hadden.
Ik heb haar via mail en WhatsApp aangesproken op haar, in mijn ogen, kinderachtig gedrag en gevraagd of ze hier mee op wil houden en verzocht of ze zich gewoon als een volwassene wil gaan gedragen. Ze heeft daarop gereageerd met een kort zinnetje. Ze wilde er wel over na denken. Tegen beter weten in, had ik daar, tot gisteren, toch een soort vertrouwen in.
Gisteren presenteerde ik een quizz in, voorheen mijn stamcafé. Een café wat ik in het weekend tegenwoordig mijd omdat ik niet wil worden geconfronteerd met een mij negerende ex en haar al dan niet nieuwe levenspartner. Ook iemand waarmee ik vroeger min of meer bevriend was. Maar goed in het leven kruisen en scheiden wegen zich nu eenmaal voortdurend. Ik kan er niet rouwig om zijn. Waar de ene deur dicht gaat gaat er een andere open.
Ik wens mijn voormalige vrienden en bekenden veel plezier met mijn voormalige geliefde. Heb het fijn samen. Voor mij is het nu klaar. Ik voel me verraden en heb geen behoefte aan dit soort contacten. Alles gebeurt naar mijn idee met een reden en ik heb er in ieder geval het een en ander van geleerd.
Ook in mijn werkende leven sta ik op een kruispunt. Mijn 2e tijdelijk contract is haast ten einde en ik vermoed dat dit niet verlengd gaat worden. Ik heb, om voor mij niet duidbare redenen, geen goed contact met een aantal van mijn collega's. Er is bij sommige naar mijn gevoel zelfs sprake van antipathie. De reden daar voor is mij niet duidelijk. Bij één van mijn collega's met wie ik echt geen klik heb, denk ik dat het grootste probleem is dat ik een man ben.
Vorige week werd ik onaangenaam verrast door een bericht van degene die me middels een soort opbouwschema weer aan het werk wil hebben ondanks dat ik duidelijk heb aangegeven dat ik daar nog niet aan toe ben.
In deze absurde tijd waar we weer zijn teruggeslingerd naar de 70-er jaren als het gaat om de situatie in het midden oosten, verbaasd het me ook niets dat een aantal van mijn collega's zich als heuse NSBers gedragen. Wat bezielt iemand om aan degene die gaat over de reïntegratie van werknemers te gaan klikken dat iemand in het café is gesignaleerd. Wat is je drijfveer voor zo'n actie en wat wil je er mee bereiken. Sinds wanneer is het verboden om een sociaal leven te blijven onderhouden als je pijnklachten hebt en onder andere daardoor even niet kan werken.
Zowel de verpleegkundigen en artsen in het ziekenhuis als de verpleegkundigen van de thuiszorg, die mijn wonden drie keer per week verzorgen, geven duidelijk aan dat ik er nog niet aan toe ben om weer te gaan werken. Sterker nog, het zou waarschijnlijk het genezingsproces belemmeren.
Gelukkig lijkt de huidige behandeling aan te slaan en zijn mijn wonden inmiddels kleiner aan het worden. Als ze eenmaal dicht zijn kan ik, naar alle verwachting, ook de pijnstilling gaan afbouwen. Momenteel kom ik de dag helaas nog niet door zonder de morphine en de paracetamol.
Ik weet nog niet wat ik nu allemaal anders ga doen, maar ik weet wel dat ik meer naar mijn intuïtie ga luisteren en geen dingen meer ga doen omdat ik me er om duistere redenen verplicht toe voel.
Mijn beter worden en gezonder leven heeft voor mij nu prioriteit. Verder doet het muziek maken me nog altijd goed en merk ik dat ik aanmerkelijk minder last van mijn pijn heb tijdens het spelen en studeren.
Als het gaat om de politiek houd ik mijn hart vast; de ramp in het midden-oosten de absurde aanslagen in de rest van de wereld, het politiek klimaat in Nederland en de mogelijk vreselijke uitslag van de komende verkiezingen.
Het wordt herfst. Wat niet meer nodig is rot als de van de bomen gevallen bladeren weg. Tussen de vallende bladeren hunker ik echter naar lente. Naar liefde en groei.
