Witte boord hufters

De overheid heeft het de laatste tijd nogal eens over hufters aanpakken, en met name de coalitiepartijen hebben het over mensen belonen die in dit financiële klimaat toch het lef hebben te ondernemen.

Als ik mijn situatie vergelijk met de bekende voorbeelden, de brandweerman of de ambulance broeder, dan is er een groot verschil. ik wordt niet lichamelijk aangevallen. Ik wordt niet in elkaar geslagen maar wel ongestraft beroofd en bestolen.

Het is nu in mijn carrière als uitvoerend musicus en leverancier in het entertainment circuit de derde keer dat ik voor een groot bedrag de dupe ben van, laten we zeggen witte boord hufters.

De eerste keer betrof het een horeca exploitant die zijn zaak expres failliet liet gaan waar ik in goed vertrouwen, maar welk met contracten per geleverde act, aan ben blijven leveren terwijl hij al failliet was. Ik trad zelf op op de Bourgondische feesten in zijn zaak en via mijn toenmalige impresariaat speelde daar ook collega troubadours en diverse animatie acts; waarzegsters, hofnarren, goochelaars, etc.
Tussen juni en het ende van het jaar had hij een schuld bij me opgebouwd van zo'n vijfendertigduizend gulden. Toen de zaak echter failliet bleek te zijn hadden de bank, de belastingdienst en de brouwerij een voorrangspositie en kon ik als kleine zelfstandige naar mijn centen fluiten.

Als je dan een aantal jaren later ziet dat die zelfde banken met overheidssteun overeind worden gehouden door de overheid, en het ook nog eens diezelfde banken zijn die de regels voor hypotheken zo aanpassen dat je je ouderlijk huis niet kan behouden ga je je toch verwant voelen met de boerderijdieren van “Animal Farm van George Orwell. “All animals are equal but some animals are more equal than others”

De tweede keer ging ik voor een aanzienlijk groter bedrag het schip in omdat de collega muzikant die ook een eigen bedrijf was begonnen met de collega muzikanten van zijn volksmuziek-groep, waarvan ik dacht dat het een vriend was, me op slinkse wijze wist over te halen mijn bedrijf met dat van hem te laten fuseren. Ik was in die tijd zo goed als overspannen vanwege de werkdruk en de oplichterij van het hierboven beschrevene. Deze zogenaamde dikke vriend wist me te overtuigen dat zijn bedrijf (toen nog een VOF) ondanks dat ze niet in een keer het door de accountant uitgerekende bedrag voor de overname konden betalen ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik zou het volledige bedrag ontvangen in een gespreide betaling, ze zouden op mijn optredens geen bemiddelings-gage rekenen en in een periode van vijf jaar zou ik in het bezit zijn van de overnamesom. Toen ik er na vijf jar achter kwam dat ik met de pinpas van de rekening waarop dat geld zou moeten staan tot mijn stomme verbazing niet kon pinnen terwijl ik in Frankrijk verbleef, bleek dat ze zich slechts de eerste twee weken van die periode aan hun afspraak hadden gehouden. Middels allerhande boekhoudkundige malversaties hadden ze me niet alleen de overnamesom niet betaald maar ook nog eens erg veel aan me verdiend.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           
het hier geschrevene heb ik nav de rechtszaak waarin J.Verkooijen is veroordeeld tot het betalen van 
€ 5.000 èn drie maandsalarissen (die tot op heden niet zijn ontvangen) moeten weghalen. Want naast gerechtigheid bestaat ook vrijheid van meningsuiting in dit land alleen als het de hoge heren uit komt.   
                                  

Ik belande vanwege het hierdoor ontstane arbeidsconflict in de ziektewet, was zelf aangewezen op een pro Deo advocaat terwijl de witte boord hufters beschikte over mijn geld om hun advocaat te betalen. De uiterst incapabele rechtsgeleerde die het voor mij had moeten opnemen en mijn zaak had moeten bepleiten bedacht dat hij eerst een procedure moest starten om mijn uitkering veilig te stellen omdat ik niet mocht werken vanwege een concurrentiebeding. De uislag van deze procedure was dat er jurisprudentie ontstond waarin stond dat geen van beide partijen iets te verwijten viel. Toen we daarna aankwamen met de eis van de hoofdsom die de twee ton benaderde werden we dan ook netjes kansloos naar deze jurisprudentie verwezen en kon ik naar mijn zuur verdiende geld fluiten.
Nu ben ik voor de derde keer het slachtoffer van een horeca exploitant die het wel heel bont weet te maken door te denken dat hij mijn afgesproken gage met terugwerkende kracht kan terugbrengen.

censuur                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       
het hier geschrevene heb ik nav de rechtszaak waarin J.Verkooijen is veroordeeld tot het betalen van 
€ 5.000 èn drie maandsalarissen (die tot op heden niet zijn ontvangen) moeten weghalen. Want naast gerechtigheid bestaat ook vrijheid van meningsuiting in dit land alleen als het de hoge heren uit komt. 
Het wordt dus tijd dat de overheid op de eerste plaats de hand in eigen boezem steekt; Als kleine ondernemer wordt je geconfronteerd met knullige, haperende wetgeving die er voor kan zorgen dat je verplicht bent, onterecht grote bedragen in de staatskas te storten omdat de foutieve wetgeving van kracht was op het moment dat jij bezig was met ondernemen. Zo moest ik namens mijn impresariaat werkgeverslasten betalen over de acts die zelf een eigen bedrijf hadden en mij netjes een BTW factuur stuurde. Om een voorbeeld te geven; Een muzikant vervangt mij als troubadour omdat ik ergens anders aan het spelen ben. Hij stuurt mij daarvoor een factuur van driehonderdvijftig gulden. exclusief BTW. Ik stuur mijn klant een factuur van vierhonderd gulden ex BTW en dan zou je denken dat ik hier een omzet van vijftig gulden heb gemaakt. Helaas zat er een foutje in de fiscale wetgeving in de periode 1995 1998 waardoor ik over al deze gevallen onterecht tweehonderd gulden aan werkgeverslasten moest betalen. Hoe meer mensen ik dus op deze manier aan het werk hielp hoe meer verlies ik maakte terwijl de artiesten en de staat geld verdiende.
Daarna werd de wet aangepast. Maar ja in die periode was de de onfortuinlijke onrechtvaardige wet van kracht dus; Rien ne va plus, en het geld is niet meer van u.

Op de tweede plaats zou de overheid, en met name justitie, de, zoals ik ze net noemde, witte boord hufters, moeten vervolgen en straffen. Zij zijn het namelijk die het, in goed vertrouwen ondernemenden, onmogelijk maken hun werk te doen. Sterker nog; de benadeelde ondernemer wordt als een crimineel behandeld. Wordt niet gecompenseerd voor zijn geleden verlies, maar mag alles zelf betalen of komt zoals ik, in de schuldsanering terecht. Je raakt je zaak kwijt, en het wordt je ook nog eens onmogelijk gemaakt om je vak uit te oefenen, krijgt een BKR registratie, je moet je huis uit en mag het allemaal zelf uitzoeken met alle sociale gevolgen van dien. Velen van mijn collega gedupeerden hebben noodgedwongen inmiddels een dossier bij instellingen voor de geestelijke gezondheidszorg, staan daar op een wachtlijst. Anderen zitten vast of zijn het land moeten ontvluchten omdat ze het recht in eigen hand hebben laten zegevieren. Weer anderen hebben zich van het leven beroofd. Mijn huisarts gaat me doorverwijzen naar de tweedelijns hulpverlening.
Ik ben benieuwd tot welke categorie ik uiteindelijk ga behoren.

De aanstichters van dit alles, kunnen echter gewoon hun gang blijven gaan en wordt geen haar breed in de weg gelegd en ze kunnen zonder problemen door gaan naar een volgend slachtoffer.